53º47’21”N 07º51’21”E, Niemcy.
Wangerooge jest jedną z z 32 wysp Archipelagu Fryzyjskiego, oddzielającego Morze Północne od przybrzeżnego Morza Wattów. Całkowita powierzchnia tego morza wynosi ok. 22 tys km² z czego 63% należy do Niemiec, 30% do Holandii a 7% do Danii. Wyspa Wangerooge ma powierzchnię ok 5 km² i posiada ok 1,3 tys stałych mieszkańców. Oddalona jest o ok 6,5 km od stałego lądu. Niemiecka część archipelagu, wraz przyległymi, płytkimi wodami Morza Wattów -wchodzi w obszar Narodowego Parku Morza Wattowego Dolnej Saksonii. Wynikają stąd pewne konsekwencje w zakresie ochrony środowiska. Otóż poza nielicznymi pojazdami użytku publicznego, dozwolony jest tam jedynie ruch samochodów o napędzie elektrycznym. Zatem główną gałęzią transportu lądowego nadal pozostaje lokalna kolej wąskotorowa, łącząca poszczególne części wyspy. Kolej obsługuje rocznie ok 200 tys turystów oraz przewozy towarów niezbędnych dla życia mieszkańców i ludności napływowej. Ma więc realne szanse dalszego trwania -również w przyszłości.
Łączność ze „światem zewnętrznym” zapewnia port o długości nabrzeży 592 m (posiadający bocznicę kolejową), skojarzony z mariną a usytuowany w południowej części wyspy. Na wyspie jest również lotnisko. W pełni sezonu turystycznego teren wyspy obsługują 2 promy towarowe i 3 statki pasażerskie. Z uwagi na płytkość okolicznych akwenów, max wymiary tych jednostek pływających nie przekraczają 46,5 m długości, 10,4 m szerokości i 1,54 m zanurzenia. Największy „pasażer” przewozi 760 osób. Promy kursują do najbliższego „kontynentalnego” portu Harsiel. Natomiast samoloty obsługują również połączenia do Hamburga i Bremy. Rozkład rejsów promów ściśle skojarzony jest z „lokalną tabelą stanów wody”, będącą odzwierciedleniem wysokości pływów na przyległym akwenie. Popularną miejscową rozrywką są również piesze wędrówki po piaszczystym dnie morskim, którego wielkie obszary są odsłaniane podczas odpływów.
Najbardziej okazałe budowle na terenie wyspy, związane są z nawigacją morską o znaczeniu krajowym. Należą do nich: Stacja Sygnałowa o wysokości 35 m zbudowana w jej zachodniej części, ceglana wieża Starej Latarni Morskiej o wysokości 39 m (działającej w latach 1856-1969 w centrum miejscowości) i Zachodnia Wieża o wysokości 50 m. W budynku starej latarni morskiej, mieści się aktualnie muzeum. Od roku 1969 w zachodniej części wyspy, funkcjonuje „Nowa Latarnia Morska” o wysokości wieży 65,7 m nad poziom terenu. Została zbudowana w związku z potrzebami bezpiecznej nawigacji do rozbudowywanego wówczas, głębokowodnego portu naftowego w Wilhelmshaven. Ten port handlowy (będący również główną bazą Bundesmarine), po dokonaniu niezbędnych prac pogłębiarskich na przyległym akwenie morza oraz budowli morskich w samym porcie, jest w stanie przyjąć wielkie statki. Port połączony jest rurociągami, autostradami i koleją z obszernym zapleczem lądowym. Lokalne przepisy portowe pozwalają np. na wejście jednostek o zanurzeniu do 20m i wyjście o zanurzeniu do 19 m. Dopuszczalna długość statków wynosi przy tym 350 m a szerokość 52 m. Za specjalnym zezwoleniem, dopuszczalne, poziome wymiary statków mogą wynosić odpowiednio 430 i 60 m. Dla przykładu: tankowiec o długości ok 350m i zanurzeniu ok 17m ma nośność ok 250 tys. t.
Radiolatarnia Wangerooge (zbudowana w latach 1966-1967) wchodzi w skład silnie rozwiniętego systemu oznakowania nawigacyjnego Zatoki Niemieckiej (Deutsche Bucht), zwanej również Zatoką Helgolandzką. Znajdują się tu tory wodne prowadzące do portów: Wilhelmshaven, Bremerhaven, Cuxhaven, Emden, Brake i Bremen. Żelbetowa wieża posadowiona jest na 24 palach, każdy o długości 13 m i średnicy 0,5 m. Laternę oraz oszkloną galerię wykonano z kształtowników aluminiowych. Zasilanie urządzeń elektrycznych jest realizowane z sieci zewnętrznej. W przyziemiu znajduje się trafostacja i dieslowski agregat prądotwórczy, używany w razie awarii zasilania zewnętrznego. W latarni działają również urządzenia stacji radarowej i radionamiernika. Do szczytu wieży prowadzą 284 stopnie spiralnej klatki schodowej. Wewnątrz mieści się łańcuchowy żuraw, używany podczas prac konserwacyjnych i remontowych. Urządzenia związane z radiolokacją zgrupowane są w kolistej galerii, usytuowanej na 1/3 wysokości wieży.
Latarnia posiada światła nawigacyjne umieszczone na 2 poziomach. Główne światło (czerwone) ma zasięg 23 M (42,6km) i jest umieszczone na poziomie 61,22 m. Charakterystyka światła: 1 błysk/5 sekund. Na poziomie 25,9 m. znajdują się sektorowe światła nawigacyjne. Światła prowadzące, mają następujące sektory świecenia: zielone 142,5º-148º, białe 148º-152º,czerwone 152º-157,5º. Zasięgi tych świateł wynoszą odpowiednio: 18M (33,3km), 22M (40,7km) i 17M (31,5km). Natomiast światła pomocnicze (umieszczone na tym samym poziomie) mają tylko barwę czerwoną i białą. Na zewnątrz wieży umieszczone są anteny służące do radionawigacji i telefonii komórkowej.
W załączonej galerii zdjęć ukazany jest widok ogólny latarni z zewnątrz oraz układ optyczny. Warto też zwrócić uwagę na spiralną klatkę schodową z umieszczonym centralnie podnośnikiem łańcuchowym. Zdjęcia przesłał nam p. Helge Staack z hamburskiego Stowarzyszenia Miłośników Morskich Znaków Nawigacyjnych.
