The Needles Lighthouse

Autor: Ziemowit Sokołowski 

( 50°39,7’N ; 01° 35,42’W)

   Latarnia morska usytuowana jest na przybrzeżnych skałach u zachodniego krańca Isle of Wight. Oznakowuje ona zachodnie wejście do Cieśniny Solent – oddzielającej Wyspę Wight od Wyspy Brytyjskiej. Trudne warunki nawigacyjne na tym akwenie (częste sztormy, mgły oraz skaliste rafy) były przyczyną wielu katastrof statków. Pierwsza latarnia morska w tym rejonie zbudowana została na stromym klifie Isle of Wight w 1786 r. Wysokość źródła światła (13 lamp naftowych i miedziany reflektor) wynosiła 144 m nad poziom morza. W XIX w latarnia odwiedzana była przez turystów. Jednak często występujące tam mgły i zamglenia ograniczały zasięg widzialności światła. Z tego powodu The Corporation of Trinity House zleciła projekt zbudowania nowej latarni na przybrzeżnej, zewnętrznej skale – poniżej klifu. Latarnię uruchomiono w 1859 r. Wysokość cylindrycznej wieży wynosi 31 m a wzniesienie światła 24 m ponad średnio wysoki poziom morza. Wieża pomalowana jest w poprzeczne pasy, białe i czerwone. Ściany wieży zostały zbudowane z granitu Ich grubość wynosi od 1.07 m u podstawy do 0,61 m u szczytu. Platformę do lądowania śmigłowców, zbudowano ponad laterną w 1987 r. Latarnia została zautomatyzowana w 1994 r. Ostatni latarnicy opuścili latarnię w dniu 8 grudnia. Latarnia jest zdalnie monitorowana przez Trinity House Operation Centre, mieszczące się w Harwich – hrabstwo Essex (S-E Anglia). Układ funkcjonalny pomieszczeń latarni (przed automatyzacją) był następujący. Na dolnym poziomie usytuowana była maszynownia, powyżej mieścił się magazyn, jeszcze wyżej kuchnia, ponad nią sypialnia a nad sypialnią warsztat. Na najwyższym poziomie była i nadal znajduje się laterna.

   Źródłem światła jest żarówka o mocy 1,5 kW, zasilana prądem przemiennym o napięciu 240 V. Rezerwowe zasilanie stanowią akumulatory. – 24V i żarówki awaryjne. Zmieniacz mieści 3 żarówki. Światło latarni emitowane jest w 5 sektorach; 2 białych, 2 czerwonych i 1 zielonym. Intensywne światło czerwone w sektorze 224º-300º oznakowuje St Anthony Rocks, białe w sektorze 300º-083º podejście do Needles Channel od strony zachodniej, czerwone w sektorze  083º-212º oznakowuje Shingles Banks, białe w sektorze 212º-217º wyznacza kurs poprzez Needles Channel, zielone w sektorze 217º-224º wyznacza bezpieczne przejście między Hatherwood Rocks a Warden Ledge. Wszystkie sektory świecą w okresie 20 s. W tym; światło trwa 14 s, zaciemnienie 2 s, światło 2 s, zaciemnienie 2 s. Natężenia świateł w kandelach są następujące: czerwone intensywne 3.950, białe 12,300, czerwone 1.800, zielone 2.680. Zasięgi świateł są zróżnicowane. Zasięg światła białego wynosi 17 mil morskich, zasięg intensywnego światła  czerwonego – również 17 M, zasięg standardowego światła czerwonego oraz światła zielonego – po 14 M. Latarnia wyposażona jest również w układ 2 kierunkowych akustycznych sygnałów mgłowych o częstotliwości 500 Hz. Emitują one 2-krotny dźwięk w okresie 30 sekund. Akustyczny sygnał uruchamiany jest automatycznie przez wykrywacz mgły. Emitor sygnału mgłowego umieszczony jest pod platformą dla śmigłowców. 

   Latarnia nie jest udostępniona do zwiedzania. Można ją obserwować z klifu lub z pokładu jednej z licznych motorówek, obsługujących ruch turystyczny w sezonie letnim. Motorówki cumują do pomostu na kamienistej plaży pod klifem. Na plażę można zjechać również kolejką linową.
Zachodni skraj Isle of Wight, sąsiadujący z latarnią morską – miał od dawna duże znaczenie militarne. Cieśnina Solent jest rozległym akwenem u wejścia do Southampton i Portsmouth, będącymi znacznymi bazami morskimi Wielkiej Brytanii. Wobec spodziewanego zagrożenia ze strony Francji, (która jako pierwsza zastosowała stalowy 125 mm pancerz powyżej linii wodnej na parowo – żaglowym liniowcu „La Gloire”), rozpoczęto budowę floty nowego typu oraz licznych fortów. Sześć fortów zbudowano w bliskości latarni. Jednym z najbardziej znanych stał się Needles Old Battery zbudowany w 1863 r. Główne uzbrojenie stanowiło 6 ciężkich armat o kalibrze 9 cali. Armaty umieszczone były na obrotowych podstawach. Takie były początki. W 1899 r. Wyposażono fort w silny reflektor. Z czasem uzbrojenie modernizowano a w skałach wydrążono liczne korytarze i podziemne pomieszczenia militarne. W ten sposób powstała the New Battery. 

   Podczas II Wojny Światowej zarówno latarnia jak i sąsiednia artyleria nabrzeżna były wielokrotnie atakowane przez Luftwaffe, nie odniosły jednak większych szkód. 

   Interesujący jest powojenny epizod kosmiczny nowej baterii. Otóż w latach 1957-1972 dokonywano tu stacjonarnych prób silników rakiet. Rakiety produkowane były w pobliskim East Cowes. Pełno zakresowe próby rakiet odbywały się na Pustyni Woomera w południowej Australii. Testowano tu również brytyjską rakietę Black Arrow, będącą ulepszoną wersją rakiety Black Knight. W dniu 28 10 1971 z Pustyni Woomera, przy użyciu tej rakiety wysłano na orbitę pierwszego i jedynego jak dotąd satelitę brytyjskiego. Satelita o nazwie Prospero okrąża Ziemię dwukrotnie w czasie doby. Jego urządzenia nadawcze już nie działają, lecz czas orbitowania obliczony jest na 150 lat. Po zrezygnowaniu z samodzielnego brytyjskiego programu kosmicznego, zamierzano zlikwidować wszelkie obiekty obydwóch baterii. Postanowiono tą część wyspy zwrócić naturze. Rozpoczęły nawet pracę buldożery. Później przeważył pogląd, że lepiej jednak będzie ocalałe obiekty udostępnić do zwiedzania – jako jedną z atrakcji turystycznych wyspy Wight. I chyba dobrze, że tak się stało.

widok z klifu

 

Miniatura latarni morskiej Needles Lighthouse przy parkingu na szczycie klifu.

Model brytyjskiego satelity „Prospero”, którego rakieta nośna testowana była
nieopodal Needles Lighthouse. S
atelita będzie orbitował prawdopodobnie do 2121 r.