Cape Point

Ziemowit Sokołowski.

Latarnie na Przylądku Dobrej Nadziei.
Republika Południowej Afryki.

Zdjęcia nadesłane przez p. Dariusza Manię, dotyczące latarni Green Point, odnosiły się do terenów zurbanizowanych w bliskości Kapsztadu. Te zamieszczone poniżej, zostały przez niego wykonane w rejonie niezamieszkałych, południowych przylądków Afryki, czyli tam -gdzie kończy się ten kontynent. Aktualna nazwa latarń morskich (aktywnej i nieaktywnej) w tym akwenie brzmi: Cape Point (Cape of Good Hope) Lighthouse. Nie są one jednak najbardziej wyeksponowanymi na południe latarniami kontynentalnej Afryki. Taką bowiem jest Cape L’Agulhas Lighthouse, opisana już wcześniej w zakładce „Ze świata”.

Tym niemniej ich położenie na bardzo wysokich, stromych i skalistych, trudno dostępnych klifach, zasługuje moim zdaniem -na uwagę. Od 1998 r pobliski obszar stanowi park narodowy, będący częścią łańcucha wzniesień połączonych ze słynną Górą Stołową (Table Mountain).

Cape Point -1 (nieaktywna).

Dawna latarnia była aktywna w latach 1860-1919. Położenie geograficzne 34°21’12”S 18°29’25”E. Została zaprojektowana przez Alexandra Gordona. Lokalizacja: Cape Mc’Lear. Fundament kwadratowy kamienny, wieża żeliwna z okrągłą laterną i kwadratową galerią wokół niej. Konstrukcja laterny, oraz urządzenia optyczne zostały sprowadzone z brytyjskiej fabryki w Greenwich. Wysokość wieży 8 m npt. Wzniesienie światła nawigacyjnego było bardzo znaczne, bo wynosiło aż 249 m npm. Okazało się to jednak niepraktyczne, ponieważ chmury na tym pułapie oraz mgły, nazbyt często przysłaniały światło latarni.

Ta nieaktywna latarnia, jest obecnie centralą monitorującą wszystkie latarnie morskie RPA. Prowadzą do niej piesze szlaki turystyczne. Alternatywą jest szynowa kolejka górska o legendarnej nazwie Flying Dutchman (Latający Holender). Jest to nawiązanie do widmowego statku, z załogą złożoną z upiorów. W pobliżu mieści się centrum badania atmosfery. Niestety, sama wieża latarni nie jest udostępniona do zwiedzania. W jej pobliżu znajduje się maszt ukazujący odległości kierunki do ważnych miejsc na kuli ziemskiej, a za nią okazały maszt telekomunikacyjny.

Cape Point -2 (aktywna).

Mankamenty związane ze słabą widocznością ww. latarni morskiej w warunkach zachmurzenia i zamglenia, spowodowały konieczność budowy drugiej latarni w tym rejonie. Architektem był H. C. Cooper. Aktywowana została w 1919 r. Została zbudowana na stromym szczycie Dias Point w pozycji: 34°22’S 18°30’E, w oddaleniu ok 700 m od wcześniejszej latarni. Pierwotnie źródłem światła były palniki parafinowe. Światło nawigacyjne usytuowane zostało znacznie niżej od poprzedniczki, bo na poziomie 87 m npm. Charakterystyka światła: 3 błyski/30 s. Kamienna wieża latarni wraz z żelazną laterną ma wysokość 9 m npt. Elektryfikacja nastąpiła w 1936 r.

Pomimo znacznie niższego poziomu współczesnego światła nawigacyjnego, jego zasięg jest imponujący, bo wynosi 55 mil morskich (101 km). Intensywność błysku światła wynosi 10 megakandeli. Wieża latarni, oraz otaczający ją teren, nie są udostępnione do zwiedzania.