Charakterystyka niektórych jednostek

opracował: Ziemowit Sokołowski

s/s Posejdon

Wcześniejsza nazwa s/s „Bryderen”, pod polską banderą, jako „Posejdon”, od 1947 r. Holownik – lodołamacz. Zbudowany został w 1884 r. w Szwecji w Malmo Kockums Mech. Werkstadt. Statek miał pojemność 436 BRT, 149 NRT, długość całkowitą 43,28 m, długość między pionami 40,12 m, szerokość 9,76 m, zanurzenie ok. 4 m.Holownik posiadał silnik główny – maszynę parową potrójnej ekspansji o mocy 1000 KM (736 kW). Pary dostarczały 2 kotły typu szkockiego o powierzchni grzewczej 284,4 m² i ciśnieniu roboczym 12,5 atmosfery. Kotły zostały zbudowane w 1929 r. w Finlandii w firmie Helsingös Jern.
Maksymalna prędkość jednostki wynosiła11 węzłów (20,4 km/h).

s/s Swarożyc

Holownik ratowniczy – lodołamacz. Został zbudowany w 1948 r. w Amsterdamie w stoczni Amsterdamsche Droogdok Maatschappij N.V.
Pojemność statku wynosiła 509 BRT. Długość całkowita 50,1 m, szerokość 12,2 m, zanurzenie 5 m. Wysokość masztów nad poziom wody 23 m, wys. komina 13,5 m, nadbudówki wraz z anteną radaru 14,5 m,
Statek miał lekko podciętą dziobnicę. Dwa maszty usytuowane były przed i za nadbudówką. Do masztu rufowego zamocowany był 12 m. długości bom ładunkowy. Znacznie krótszy (5 m) bom umocowany był do przedniej ściany nadbudówki. W tylnej części nadbudówki, po obydwóch burtach znajdowały się żurawiki z szalupami ratunkowymi oraz wysokie nawiewniki.
Statek miał czterocylindrowy silnik parowy, podwójnego rozprężania systemu Christiansen – Mayer o mocy 1850 KM (1361 kW), napędzający śrubę stałą. Pary dostarczały 2 kotły dwu paleniskowe typu szkockiego o ciągu sztucznym, o powierzchni grzewczej 370 m². Para przegrzana do temperatury 320 st. C, miała ciśnienie robocze 15 atmosfer. Kotły zostały zbudowane w firmie De Schelde Koniklijke Maatschappij.
Statek rozwijał prędkość do 11 w (20,4 km/h), a załoga liczyła 25 osób.
Eksploatowany przez Szczeciński urząd Morski od kwietnia 1948 r., następnie przekazany do Polskiego Ratownictwa Okrętowego w Gdyni.

s/s Władysław

Holownik zbudowany w 1922 r. w Szczecinie. Jego pierwotna nazwa nie jest mi znana. Inne nazwy tego holownika to: „Orlik” i „Władek”. Podczas wojny został zatopiony w Kołobrzegu. Po wydobyciu z wody, w 1947 r. przeszedł remont w Stoczni Szczecińskiej. Po remoncie zatrudniony był jako holownik portowy. Od 1951 r. pracował w Szczecińskim Oddziale Oznakowania Nawigacyjnego Gdańskiego Urzędu Morskiego. Pojemność 68 BRT, długość 22,6 m, szerokość 5,4 m, zanurzenie około 2 m.
Silnik główny: dwucylindrowa maszyna parowa podwójnego rozprężania o mocy 320 KM (235 kW).
Holownik rozwijał maksymalna prędkość 9 w (16,7 km/h). Załoga liczyła 8 osób.

s/s Tadeusz, pózniejsza nazwa „Leszek”

Został zbudowany w 1909 r. Miejsce budowy i pierwotna nazwa, nie są mi znane. Pod polską banderą, holownik posiadał również inne nazwy, a były to: „Leszek” i „Lampart”.
Pojemność 70 BRT, długość między pionami 24 m, szerokość 5 m, zanurzenie ok. 2,7 m.
Silnikiem głównym była 3 cylindrowa maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy 300 KM (220,1 kW).
Holownik uzyskiwał prędkość do 9 w (16,7 km/h). Załoga liczyła 5 osób.
W roku 1950 został przekazany ze Szczecińskiego Urzędu Morskiego do Zarządu Portu Szczecin. W latach 1959 -1960 przeszedł gruntowną przebudowę, po której otrzymał nazwę „Leszek”

Powyższe dane techniczne przedstawione zostały na podstawie następujących publikacji:

  1. Jerzy Miciński, Stefan Kalicki – „Pod polską banderą”. Rozdział 4 „Statki pomocnicze i specjalne”. Wydawnictwo Morskie 1962.
  2. Ziemowit Sokołowski – „Współczesne rynki frachtowe” Część III „Wybrane aspekty nawigacji w lodach, ze szczególnym uwzględnieniem portów w Szczecinie i Świnoujściu”. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego 2006 r.