Zbudowany na Ostowiu Kiełpińskim w 1929 r. znak Domańce, do 1945 r miał nazwę „Schanze Quermarkenfeuer” . Natomiast zbudowany na Mewiej Wyspie w 1931 r. znak Babina, do 1945 r. miał nazwę „Babbinstrom Quermarkenfeuer”. Podobne konstrukcje i sylwetki do znaków nawigacyjnych umieszczonych na zdjęciach, mają również inne pobliskie znaki: Sektor Iński oraz zbudowane w 1911 r. wyspowe światła cyplowe Chełminek N i Chełminek S. Wymienione tu obiekty różnią się jednak wysokością, charakterystyką światła oraz sposobem posadowienia i zasilania świateł nawigacyjnych.
Na przykładzie znaku Domańce, można w uproszczeniu omówić ich budowę. Fundamentem jest betonowy cokół w kształcie prostopadłościanu o wymiarach 5 m X 5 m i wysokości 1,8 m. Cokół posadowiony jest na palach wbitych na 12 m pod powierzchnię wody. Wieżę stanowi czworościenna, ażurowa, nitowana konstrukcja stalowa. Ponad nią znajduje się cylindryczna laterna z galeryjką oraz dachem stożkowym. Całość ma wysokość 14,6 m npm. Dojazd drogą wodną do tych znaków zapewniają pomosty cumownicze, uwidocznione na poniższych zdjęciach.
Pod wieżą są nieczynne obecnie zbiorniki na propan i acetylen oraz metalowy kiosk z instalacją gazową. Polska administracja morska „odziedziczyła” po Niemcach różne systemy świateł morskich znaków nawigacyjnych. Zarówno elektryczne jak i gazowe. Generalnie zmianę systemu na całkowicie elektryczny, dokonano na przełomie lat 50/60 minionego wieku.
Światła sektorowe o barwach: biała- czerwona- biała oznakowują miejsca, w których prostoliniowe odcinki toru wodnego zmieniają kierunek.