Ziemowit Sokołowski.
1781 ?-1861
Projektant latarni morskiej w Świnoujściu.
Postać J.F.A. Severina jest w pewnym sensie tajemnicza. Już sama data jego urodzenia, nie jest jednoznaczna. .W nielicznych źródłach biograficznych dotyczących jego osoby, pozostaje wiele niewiadomych.
Nie budzi jednak wątpliwości że był architektem, pruskim urzędnikiem budowlanym (Geheimer Oberbaurat) oraz wykładowcą akademickim. W tamtych czasach administracja w Prusach była bardzo rozbudowana. W związku z tym stosowano liczne tytuły w hierarchii urzędniczej. W obecnym – dosłownym tłumaczeniu brzmią one nieco humorystycznie. Wówczs jednak były traktowane z całkowitą powagą.
Jego ojciec Friedrich Ludewig Severin, prawdopodobnie przybył do Prus z Kopenhagi. Był nauczycielem języka francuskiego w Zullichau (Sulechów). . Natomiast matką była Susanne Magdalene z domu Geisler. Pochodziła z Legnicy (Legnitz). W tych czasach Królestwo Prus było znacznie opóźnione gospodarczo w stosunku do Anglii, Francji i Niderlandów. Czas jednak pokazał, że szybko odrabiało te zaległości.
J. Severin ukończył Zullichau Pǟdagogium w 1799 r. Następnie (prawdopodobnie do 1904 r) studiował m in. matematykę i nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Ten uniwersytet został został założny w 1506 r. A w 1911 r przeniesiono go do Wrocławia. Nazwa uniwersytetu wywodziła się od pogańskiego boga rzeki Odry imieniem Viadrus. Jego płaskorzeźba umieszczona jest na Bramie Portowej w Szczecinie. W latach 1906-1932 u wejścia do tej XVIII wiecznej budowli znajdował się imponujący posąg urodziwej Amfitryty, małżonki króla mórz Posejdona. Więcej na ten temat można przeczytać w naszej zakładce „morskie monumenty”.
W 1991r ponownie otwarto uniwersytet we Frankfurcie. Jego obecna nazwa to: Europa-Universität Viadrina.
W 1805 J. Severin zdał egzamin na stanowisko „Baukonducteur” (urzędnika budowlanego. Wyraz „conducteur” jest pochodzenia francuskiego i oznacza uprawnienia do prowadzenia robót budowlanych. W tym samym roku został zatrudniony przy odbudowie latarni morskiej na Helu. Wówczas była to zniszczona przez sztorm konstrukcja kozłowa, przypominająca wyglądem żuraw studzienny. Należało zaprojektować nowocześniejszą budowlę wykonaną z cegieł. To był początek jego kariery w służbie państwowej.
W 1810 r zawarł małżeństwo we wsi Saabor (pol. Zabór), obecnie woj .Lubuskie. Jego wybranką była Ernestine Beate Tschiner. Z tego związku przyszły na świat 3 córki i 2 synów.
Swą wiedzę inżynierską i talent organizacyjny wykazywał w wielu specjalnościach. Np. w latach 1813/14 w zarządzie miasta Legnicy (Legnitz) jako inżynier hydraulik. W 1816 został służbowo przeniesiony do Berlina. Na zasadzie delagacji zajmował się budową dróg na wschód od Odry (Neumark) , na Śląsku i w Poznaniu. W jego gestii były także sprawy związane z infrastrukturą rolnictwa, a także dotyczące regulacji przeciwpowodziowej dolnej Wisły.
Nadzorował liczne budowy na obszarze Królestwa Prus. . Między innymi budowę Kanału Oberlandzkiego (Kanał Ostródzko Elbląski). Opiniował także wiele ważnych prac budowlanych m in w Gdańsku (port wojenny) , Kołobrzegu i Elblągu.
Od 1821 do 1828 r był wykładowcą arytmetyki, inżynierii mechanicznej, statyki i mechaniki w berlińskim Gewerbeinstytut. Był również autorem obszernej rozprawy o maszynach parowych. W 1928 r, został mianowany członkiem Oberbaudeputation (najwyższy organ budowlany w Królestwie Prus). Był również ekspertem w dziedzinie rozwoju kolejnictwa. W latach 1842-1847 sprawował funkcję przewodniczącego stowarzyszenia szerzącego wiedzę o transporcie kolejowym (Verein für Eisenbanhnkunde zu Berlin),
Przez 2 lata (1848-1849) sprawował funkcję dyrektora berlińskiej Bauakademie (Akademii Budownictwa). Słuchacze jego wykładów byli pod wrażeniem gruntownej wiedzy oraz interesującego sposobu jej przekazywania.
W 1851 r został uhonorowany Orderem Orła Czerwonego II klasy z Liśćmi Dębu. Był to drugi z najwyższych orderów w P:aństwie Pruskim
W 1855r spotkało go szczególnego rodzaju wyróżnienie. Otóż jego nazwisko nadano jako imię dla zbudowanego w szczecińskiej stoczni (obecnie Wulkan), parowemu bocznokołowcowi.
W 1858 r został mianowany Wirklicher Gehaimer Oberbaurat (prawdziwym, tajnym, nadradcą budowlanym) w Ministerstwie Robót Publicznych..
W tym samym roku przeszedł w stan spoczynku. Później próbował jeszcze swego talentu w działalności literackiej. Na ich pełną realizację zabrakło jednak czasu, gdyż zmarł w Berlinie we wrześniu 1861r.
W pośmiertnych wspomnieniach prasowych podkreślano jego głęboką i wszechstronną wiedzę w dziedzinie budownictwa, pracowitość i bezzstronność w formułowaniu opinii. Doceniono również takie pozytywne cechy charakteru jak humanitaryzm i dobroduszność.
Z naszego punktu widzenia, najważniejszymi dokonaniami zawodowymi były: współuczestnictwo w budowie latarni morskiej Greiswalder Oie, na zachód od Świnoujścia, a przedewszystkim zaprojektowanie latarni morskiej w Świnoujściu
.Druga z wymienionych jest najwyższą latarnią nad brzegami Bałtyku, będąc równocześnie najwyższą na świecie latarnią, zbudowaną z cegieł. Obydwie latarnie morskie zostały opisane już wcześniej na naszym portalu.
Źródła:
1. Wikipedia.
2. Cezary Wawrzyński Kraina Kanału Oberlandzkiego (Kanał Ostródzko-Elbląski) 7 IX 2021. Opracowanie godne uwagi m in. z punktu widzenia różnorodnych dokonań inżynieryjnych w tamtych czasach i miejscach.
3. W załączeniu Wizerunek grupowy na pl. Schinkla w Berlinie. Relief z cokołu pomnika Beutha upamietniający wibitne osoby związane z Instytutem Przemysłowym.
Siedząca za stołem i ukazująca prawy profil postać, to J. Severin. Zdj 5.
U samej góry profil J. Severina wyodrębniony z tego reliefu.
4. Zawarte w niniejszej treści informacje odnośnie Johanna .F.S Severina, zostały również skonsultowane z przedstawicielem instytucji: Wasserstraʃen-und Schiffahrtsamt Ostsee, z siedzibą w Stralsundzie.