Dla ostrzeżenia statków przed niebezpieczeństwem podczas mgły a więc wówczas gdy latarnia jest niewidoczna, stosowano sygnały akustyczne wytwarzane przez różne urządzenia zainstalowane na samej latarni bądź też w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Przy pierwszej północnoamerykańskiej latarni o nazwie Boston Harbor Light od 1719 r. oddawano strzały z działa dużego kalibru. Obecnie działo jest w posiadaniu Coast Guard Academy w New London. Od 1735 r. pierwsze angielskie latarniowce były wyposażane w dzwony. Pierwszą latarnią morską przy której zbudowano specjalną wieżę z dzwonem sygnałowym w 1766 r., była szwedzka latarnia w Nidingen. Podczas gęstej mgły dzwon dzwonił po 4 razy co pół godziny. W gęstej mgle sygnał akustyczny dzwonu jest jednak silnie tłumiony a jego namiar niepewny. Zasięg takiego sygnału rzadko przekraczał 1 M (niespełna 2 km).
W późniejszych czasach, w połowie XIX stulecia Anglicy eksperymentowali z parowymi gwizdkami i rogami. Amerykanie stosowali dla odmiany tzw. róg Dabolla. Była to 5 metrowej długości trąba zasilana sprężonym powietrzem lub parą. Największy z tych rogów, zainstalowany w Bostonie -liczył aż 12 m długości. Ostatecznie Anglicy zdecydowali się od 1862 r. na parowe syreny, w których para przechodziła przez 2 perforowane krążki (jeden z nich był szybko obracany). Wysokość dźwięku zależała od jego prędkości obrotowej. W 1903 r. Kanadyjczyk Joseph P. Nothey wynalazł diafon, w którym miast krążków pracowały perforowane tłoki i cylindry. Inną odmianą syreny parowej (tyfon), w której źródłem dźwięku była drgająca membrana, był wynalazek szwedzkiego konstruktora H. Rydberga, zademonstrowany w 1920 r. Zasięg akustyczny gwizdków i syren nie przekraczał 10 km, diafon był słyszalny z odległości ok. 15 km zaś silny nautofon z dystansu ok. 30 km. Ten ostatni wynalazek powstały w Niemczech w latach 20-tych XX w. jest urządzeniem elektrycznym, w którym wibrujące membrany napędzane są przez elektromagnesy. Tego rodzaju urządzenia akustyczne zyskały wkrótce potem największą popularność. Sygnały akustyczne emitowane w powietrzu w pobliżu osiedli mieszkalnych, stanowią dużą uciążliwość dla ludzi, w okolicach gdzie często występują długotrwałe mgły. Ponadto niektórzy demografowie twierdzą, że jako uboczny skutek w takich rejonach występuje zwykle zwiększony przyrost naturalny. Znacznie bardziej skutecznym (zasięg do 80 km) oraz nieuciążliwym dla ludzi, jest sygnał podwodny -pozwalający nadto na bardziej precyzyjne namierzanie kierunku i odległości. Statki muszą jednak posiadać wówczas odpowiednie odbiorniki dźwięku.
Opisany wcześniej postęp w dziedzinie radionawigacji, wymusił instalowanie na niektórych latarniach morskich specjalistycznych urządzeń związanych z tą dziedziną nautyki. Wieże wybranych latarń, wykorzystywane są ponadto do instalowania na nich anten nadawczych telefonii komórkowej. Przyczyniło się to również do zwiększenia bezpieczeństwa pracy rybaków łodziowych, których nie zawsze było stać na zainstalowanie radiotelefonu odpowiedniej klasy. Ponadto legalne używanie radiotelefonu musi być poprzedzone uzyskaniem odpowiednich uprawnień, natomiast telefon komórkowy wystarczy po prostu … kupić.