Obsługa latarń morskich, w których paliwem było drewno lub węgiel, była uciążliwa z uwagi na konieczność niezawodnego podtrzymywania ognia pod gołym niebem -oraz transportu paliwa na znaczne najczęściej wysokości. Powszechne zastosowanie (od początku XIX w) zamkniętych i oszklonych latern, w których mieściły się układy optyczne świateł wraz z ich mechanizmami towarzyszącymi, uczyniło pracę latarników łatwiejszą.
Towarzyszyło temu przejście na inne rodzaje źródeł światła i paliw, takich jak: nafta, różne rodzaje gazów, acetylen i w końcu prąd elektryczny. Zastosowanie nowych technologii, wymusiło na latarnikach opanowanie nie znanych przedtem umiejętności oraz specjalistycznej wiedzy dla samodzielnej obsługi coraz bardziej skomplikowanych urządzeń. Powyższe dotyczyło również obsługi dodatkowych (poza źródłem światła) urządzeń.
Obsługa latarń, które były zbudowane w odludnych miejscach, wymagała szczególnych predyspozycji załóg w zakresie odporności na stres, w warunkach długotrwałego przebywania w samotności. Częstokroć, w ramach wolnego czasu, latarnicy trudnili się dodatkowo rybołówstwem, myślistwem lub ogrodnictwem. Na niektórych latarniach, pracownicy ci przebywali wraz z rodzinami. Warunki bytowania na takich latarniach, zależały w znacznym stopniu od umiejętności zgodnego współżycia kobiet. Utrzymywanie latarni na skałach odległych od stałego lądu, oznaczało nieustające problemy z dostarczaniem prowiantu i innego zaopatrzenia, korzystania z opieki medycznej, dowozu dzieci do szkół itp. Warunki życia na latarniach zależały również od zróżnicowanych czynników klimatycznych. Zastosowanie łączności radiowej i telefonicznej oraz użycie śmigłowców do komunikacji z latarniami, zmniejszyły nieco życiowe problemy ich załóg. Mimo trudnych warunków życia zawód latarnika przechodził często z ojca na syna. W niektórych krajach wymagano, aby kandydat na latarnika -miał doświadczenie w pracy na statkach. Począwszy od lat 60-tych XX w., w związku z postępem technicznym, liczba latarni obsadzanych załogami zaczęła gwałtownie maleć. W niektórych latarniach latarnicy otrzymali nowe zadania związane z nowoczesnymi systemami nawigacyjnymi, meteorologią oraz badaniami morza. W Polsce, jako wykonującego zawód latarnika, określa nie tylko pracownika zatrudnionego bezpośrednio w którejś z opisanych poniżej latarni morskich. Jest to pojęcie szersze bo dotyczące obsługi różnych świateł nawigacyjnych. Należą do nich np. nabieżniki (światła prowadzące), bramy torowe, światła sektorowe i in. Dla przykładu -w obszarze działania Urzędu Morskiego w Szczecinie -znajduje się 167 stałych świetlnych znaków nawigacyjnych. Znaki te posiadają łącznie 182 światła. Miejscem dyżurów latarników nie zatrudnionych bezpośrednio w latarniach morskich, są “Stacje Nautyczne”, a te z kolei podlegają “Bazom Oznakowania Nawigacyjnego” w Świnoujściu i Szczecinie.