Holtenau Schleuse Nord

Ziemowit Sokołowski

 

   Na podejściu do portu w Kilonii, przy północnej śluzie, znajduje się charakterystyczny znak nawigacyjny, zbudowany w 1895r. Usytuowany jest w pozycji geograficznej 54°22’09”N 10°09’14”E. Jest to końcowy, wschodni fragment Kanału Kilońskiego, łączącego Morze Północne z Bałtykiem z pominięciem Cieśnin Duńskich.

   Murowany budynek z wieżą o wysokości 20m nad poziom terenu, przypomina swym kształtem kościół. Wzniesienie sektorowego światła nad poziom morza wynosi 22m. Światło o barwie białej ma zasięg 11 mil morskich a światło zielone 8 mil morskich. Na załączonej galerii zdjęć ukazane są: wygląd zewnętrzny znaku, jego wnętrze oraz układ optyczny wraz ze zmieniaczem żarówek. Zdjęcia przesłał nam pan Helge Stack z Hamburga.

Największa na świecie

Ziemowit Sokołowski

 

   To opisana już wcześniej (zakładka: najwyższe latarnie morskie) latarnia „Jeddah Light”, została zbudowana w Arabii Saudyjskiej w połowie długości wschodniego brzegu Morza Czerwonego, w porcie o tej samej nazwie. Widok latarni morskiej z pokładu kontenerowca „MCS Colombo Express”, przesłał nam p. Paweł Bloch, szczecinianin. Autor załączonych zdjęć, od szeregu lat zatrudniony jest jako chief engineer (starszy mechanik) na wielkich niemieckich kontenerowcach, obsługujących porty bazowe na 3. oceanach oraz na morzach przyległych. 
Widok latarni na tle urządzeń portowych, jest niezbyt ostry. Może to być wynikiem jednej z licznych burz pustynnych na przyległym obszarze, po których jeszcze długo później unosi się w atmosferze -pył piaskowy. 
Za nadesłane zdjęcia serdecznie dziękujemy. Biorąc pod uwagę kulturę i tradycje Bliskiego Wschodu, kształt tej latarni kojarzy mi się z legendarną „Lampą Aladyna” z Baśni 1001 nocy.

Latarnie morskie w malarstwie

Małgorzata Rajchowiaki

 
    Oto wybrany fragment maila wysłanego do naszego Stowarzyszenia po naszej prezentacji latarń morskich w ramach Dni Dziedzictwa Kulturowego, które odbyło się 20. września 2014 r. w Urzędzie Morskim w Szczecinie:

„Tak czasami bywa, że myśli zatrzymują się na wydarzeniu, które w jakiś sposób łączą się z naszym życiem lub wzbogacają go.
Tak też się stało po wspaniałym wykładzie o latarniach morskich, jakie miałam przyjemność wysłuchać w ramach EDD.
Gdy przyszłam do domu zadałam sobie pytanie: a jak przedstawia się temat latarni morskich w malarstwie światowym?
Jestem miłośniczką malarstwa, architektury i rzeźby dlatego w moim przypadku było to pytanie naturalne.
W pierwszym odruchu pomyślałam o obrazie amerykańskiego malarza Edwarda Hoppera pt. Latarnia w Two Lights z 1929 r. Niepewność przerodziła się w zdumienie, gdy zerknęłam do albumu i oczom moim ukazał się piękny widok latarni. Byłam zachwycona. Potem następne poszukiwania, i tak oto mam kilka ciekawych obrazów z którymi dziele się z Panią .
    To jest moje podziękowanie za zainteresowanie i odkrycie przede mną niezwykle inspirującego tematu.
Następnym krokiem była natychmiastowa decyzja o wyglądzie mojej tapety w laptopie. Do tej pory jakoś nie mogłam się zdecydować jaki obraz chcę oglądać na co dzień. Teraz już wita mnie ładna, niewielka latarnia w krajobrazie. 
Trzeci krok to zerkanie na półkę na książki Henryka Sienkiewicza – ”Latarnik” – już leży otwarty do ponownego poczytania .
A dzisiaj – mijam księgarnię – wracam, pytam o album o latarniach. Szczęście mi sprzyja – mam cudnie wydany kolorowy album 110 stron z najpiękniejszymi latarniami świata.
Czyż można chcieć więcej radości Pani Małgosiu ?
Pozdrawiam cały zespół biorący udział w tym wydarzeniu EDD.
Obrazy z latarniami będę jeszcze poszukiwać…

    pozdrawiam serdecznie
    Malgorzata Stępień

Ventês Ragas (Cape Vente light.) – latarnia litewska

Ziemowit Sokołowski

 

    Pani Katarzyna Lewańska-Tukaj autorka zeszytu edukacyjnego „Brzegiem morza”, przesłała nam kilka zdjęć niewielkiej lecz urokliwej latarni morskiej zbudowanej za czasów Prus Wschodnich.
    Zbudowana w1827r, drewniana poprzedniczka tej latarni uległa zniszczeniu w czasie pożaru. Obecny budynek latarni powstał w 1852r lub 1860r (zależnie od źródeł). Usytuowany jest na wschodnim brzegu Zalewu Kurońskiego, w odległości 10km od granicy z Rosją (Obwód Kaliningradzki) oraz 43km (23,2M) od Kłajpedy -głównego portu Litwy. Ośmiokątna ceglana wieża wraz z przylegającym do niej budynkiem latarników, została zbudowana na końcu Półwyspu Surmai w przybliżonej pozycji geograficznej 55̊ 21’N 21̊ 11’E. Wieża zwieńczona jest białą laterną i otoczona galerią. Wysokość ogniskowej białego, stałego światła wynosi 13m npm. Szerokość zalewu na trawersie latarni wynosi ok. 8,5km. (4.6M). W pobliżu latarni wychodzi na wodę betonowy pomost o długości ok. 155m, zakończony kwadratowym basenem o boku 20X20m. Basen prawdopodobnie służył do cumowania łodzi latarników obsługujących pobliskie światła nawigacyjne.
    Do czasu skreślenia latarni z listy czynnych znaków nawigacyjnych, jej operatorem był Inspektorat Żeglugi Śródlądowej. Obecnie światło na wieży, ma jedynie znaczenie symboliczne.
Zalew Kuroński, którego nazwa wywodzi się od dawnego, bałtyckiego ludu Kurów, oddzielony jest od Bałtyku długą na ok. 100km mierzeją. Szerokość Mierzei Kurońskiej jest niewielka i wynosi od 0,4 do 3,5km. Akwen zalewu rozciągający się w kierunkach NNE-SSW ma powierzchnie ok. 1,6 tys km² (prawie 2 razy tyle co Zalew Wiślany) i jest przecięty granicą pomiędzy Litwą a Rosją. Max jego szerokość wynosi 35km. Jedyne połączenie zalewu z Bałtykiem jest na północy w rejonie Kłajpedy. Do tego akwenu mającego charakter morskich wód wewnętrznych, uchodzi rzeka Niemen w postaci 8 ramiennej delty. 
Obecnie latarnia stanowi element kulturowego dziedzictwa tych ziem. Świadczy o tym m. in metalowa tablica umieszczona na ścianie budynku. Nadto budynek latarni wraz z sąsiednim domem stanowią część systemu stacji ornitologicznych (oraz muzeum ptaków). Przyległy teren oraz akwen wchodzą w skład regionalnego parku przyrodniczego delty Niemna.
    Na załączonej galerii zdjęć ukazany jest widok latarni z zewnątrz, od strony południa -oraz klatka schodowa prowadząca na wieżę. Na uwagę zasługuje ozdobna forma metalowych schodów i inne elementy metaloplastyki, charakterystyczne dla czasów i miejsca w jakich ta latarnia powstała. Za nadesłane zdjęcia serdecznie dziękujemy.

Wangerooge Light

Ziemowit Sokołowski

53º47’21”N 07º51’21”E, Niemcy.

   Wangerooge jest jedną z z 32 wysp Archipelagu Fryzyjskiego, oddzielającego Morze Północne  od przybrzeżnego Morza Wattów. Całkowita powierzchnia tego morza wynosi ok. 22 tys km² z czego 63% należy do Niemiec, 30% do Holandii a 7% do Danii. Wyspa Wangerooge ma powierzchnię ok 5 km² i posiada ok 1,3 tys stałych mieszkańców. Oddalona jest o ok 6,5 km od stałego lądu. Niemiecka część archipelagu, wraz przyległymi, płytkimi wodami Morza Wattów -wchodzi w obszar Narodowego Parku Morza Wattowego Dolnej Saksonii. Wynikają stąd pewne konsekwencje w zakresie ochrony środowiska. Otóż poza nielicznymi pojazdami użytku publicznego, dozwolony jest tam jedynie ruch samochodów o napędzie elektrycznym. Zatem główną gałęzią transportu lądowego nadal pozostaje lokalna kolej wąskotorowa, łącząca poszczególne części wyspy. Kolej obsługuje rocznie ok 200 tys turystów oraz przewozy towarów niezbędnych dla życia mieszkańców i ludności napływowej. Ma więc realne szanse dalszego trwania -również w przyszłości.
    Łączność ze „światem zewnętrznym” zapewnia port o długości nabrzeży 592 m (posiadający bocznicę kolejową), skojarzony z mariną a usytuowany w południowej części wyspy. Na wyspie jest również lotnisko. W pełni sezonu turystycznego teren wyspy obsługują 2 promy towarowe i 3 statki pasażerskie. Z uwagi na płytkość okolicznych akwenów, max wymiary tych jednostek pływających nie przekraczają 46,5 m długości, 10,4 m szerokości i 1,54 m zanurzenia. Największy „pasażer” przewozi 760 osób. Promy kursują do najbliższego „kontynentalnego” portu Harsiel. Natomiast samoloty obsługują również połączenia do Hamburga i Bremy. Rozkład rejsów promów ściśle skojarzony jest z „lokalną tabelą stanów wody”, będącą odzwierciedleniem wysokości pływów na przyległym akwenie. Popularną miejscową rozrywką są również piesze wędrówki po piaszczystym dnie morskim, którego wielkie obszary są odsłaniane podczas odpływów.
    Najbardziej okazałe budowle na terenie wyspy, związane są z nawigacją morską o znaczeniu krajowym. Należą do nich: Stacja Sygnałowa o wysokości 35 m zbudowana w jej zachodniej części, ceglana wieża Starej Latarni Morskiej o wysokości 39 m (działającej w latach 1856-1969 w centrum miejscowości) i Zachodnia Wieża o wysokości 50 m. W budynku starej latarni morskiej, mieści się aktualnie muzeum. Od roku 1969 w zachodniej części wyspy, funkcjonuje „Nowa Latarnia Morska” o wysokości wieży 65,7 m nad poziom terenu. Została zbudowana w związku z potrzebami bezpiecznej nawigacji do rozbudowywanego wówczas, głębokowodnego portu naftowego w Wilhelmshaven. Ten port handlowy (będący również główną bazą Bundesmarine), po dokonaniu niezbędnych prac pogłębiarskich na przyległym akwenie morza oraz budowli morskich w samym porcie, jest w stanie przyjąć wielkie statki. Port połączony jest rurociągami, autostradami i koleją z obszernym zapleczem lądowym. Lokalne przepisy portowe pozwalają np. na wejście jednostek o zanurzeniu do 20m i wyjście o zanurzeniu do 19 m. Dopuszczalna długość statków wynosi przy tym 350 m a szerokość 52 m. Za specjalnym zezwoleniem, dopuszczalne, poziome wymiary statków mogą wynosić odpowiednio 430 i 60 m. Dla przykładu: tankowiec o długości ok 350m i zanurzeniu ok 17m ma nośność ok 250 tys. t.
    Radiolatarnia Wangerooge (zbudowana w latach 1966-1967) wchodzi w skład silnie rozwiniętego systemu oznakowania nawigacyjnego Zatoki Niemieckiej (Deutsche Bucht), zwanej również Zatoką Helgolandzką. Znajdują się tu tory wodne prowadzące do portów: Wilhelmshaven, Bremerhaven, Cuxhaven, Emden, Brake i Bremen. Żelbetowa wieża posadowiona jest na 24 palach, każdy o długości 13 m i średnicy 0,5 m. Laternę oraz oszkloną galerię wykonano z kształtowników aluminiowych. Zasilanie urządzeń elektrycznych jest realizowane z sieci zewnętrznej. W przyziemiu znajduje się trafostacja i dieslowski agregat prądotwórczy, używany w razie awarii zasilania zewnętrznego. W latarni działają również urządzenia stacji radarowej i radionamiernika. Do szczytu wieży prowadzą 284 stopnie spiralnej klatki schodowej. Wewnątrz mieści się łańcuchowy żuraw, używany podczas prac konserwacyjnych i remontowych. Urządzenia związane z radiolokacją zgrupowane są w kolistej galerii, usytuowanej na 1/3 wysokości wieży.
    Latarnia posiada światła nawigacyjne umieszczone na 2 poziomach. Główne światło (czerwone) ma zasięg 23 M (42,6km) i jest umieszczone na poziomie 61,22 m. Charakterystyka światła: 1 błysk/5 sekund. Na poziomie 25,9 m. znajdują się sektorowe światła nawigacyjne. Światła prowadzące, mają następujące sektory świecenia: zielone 142,5º-148º, białe 148º-152º,czerwone 152º-157,5º. Zasięgi tych świateł wynoszą odpowiednio: 18M (33,3km), 22M (40,7km) i 17M (31,5km). Natomiast światła pomocnicze (umieszczone na tym samym poziomie) mają tylko barwę czerwoną i białą. Na zewnątrz wieży umieszczone są anteny służące do radionawigacji i telefonii komórkowej.
    W załączonej galerii zdjęć ukazany jest widok ogólny latarni z zewnątrz oraz układ optyczny. Warto też zwrócić uwagę na spiralną klatkę schodową z umieszczonym centralnie podnośnikiem łańcuchowym. Zdjęcia przesłał nam p. Helge Staack z hamburskiego Stowarzyszenia Miłośników Morskich Znaków Nawigacyjnych.

Latarnia Timmendorf

Ziemowit Sokołowski

 

   Ta niemiecka latarnia morska, usytuowana w jest w akwenie Bałtyku, w zachodniej części Wyspy Poel w Zatoce Wismarskiej. Jest to obszar należący do Meklemburgii. Wyspa o powierzchni 36 km², zasiedlona jest przez 2,5 tys stałych mieszkańców. Posiada połączenie mostowe ze stałym lądem. Położenie geograficzne latarni 53°59’28”N 11°22’32”E. Znajduje się na podejściu do portu Wismar.
    Latarnia została zbudowana w 1872 r. Miała wówczas wysokość 17 m nad poziom terenu. W 1930 r. wieżę podwyższono o 4 m. Jest to cylindryczna konstrukcja zbudowana z cegły, zwieńczona laterną otoczoną galerią. Do wieży przylega dwu skrzydłowy, dwu kondygnacyjny budynek stacji pilotów. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się niewielki basen portowy. Źródło sektorowego światła umieszczone jest na poziomie 21 m. Zasięgi światła wyrażone w milach morskich są następujące: białe 16 M, czerwone 12 M, zielone 11 M. Czas świecenia / czas zaciemnienia wynosi 3 s / 3 s. 
    Pewnego rodzaju historyczną ciekawostką jest to, że we wczesnym Średniowieczu  (VIII-XIII w), nadbałtyckie obszary aż do wschodniej nasady Półwyspu Jutlandzkiego -zamieszkane były przez ludy słowiańskie. Obecny Wismar, powstał w miejscu wcześniejszej, słowiańskiej osady o nazwie Wyszomierz. Później te ziemie zostały opanowane przez przodków dzisiejszych Duńczyków, Szwedów i Niemców.
    W załączonej galerii zdjęć, uwidocznione jest usytuowanie opisanej latarni z wysokości 1,2 tys km i 20 km wg mapy Google, oraz zestaw fotografii tej latarni przesłany nam przez p. Helge Staack z Hamburga.

Latarnia morska Kampen

Ziemowit Sokołowski

Niemcy 

Położenie geograficzne

Pozycja: 54°56’53”N 8°20’39”E. Ta latarnia morska została zbudowana na wyspie Sylt znajdującej się w SE części Morza Północnego, w odległości 4 -13 mil morskich na zachód od Półwyspu Jutlandzkiego. Sylt ma powierzchnię ok 99 km² i jest największą niemiecką wyspą na Morzu Północnym. Do 1362r była przylądkiem połączonym z półwyspem. Ekstremalnie silny sztorm, jaki wystąpił w tym roku przerwał połączenie z lądem stałym, dzięki temu powstała wyspa. Połączenie lądowe (kolejowe) z półwyspem zostało przywrócone w 1927r, po zbudowaniu grobli (Hindenburg Damm) na dnie morskim na długości ok 11 km.

Podstawowe dane techniczne

Wysokość wieży wynosi 40 m nad poziom terenu, oraz 62 m ponad poziom wody. Czerwony sektor światła widoczny jest w zakresie 165°-193° na dystansie 16 mil morskich (30km). Sektor światła białego, ma zasięg 20 mil morskich (37km). Charakterystyka światła: czas świecenia/zaciemnienia -3/7 s. Okres 10s. Zastosowany układ optyczny jest wg klasycznego systemu Fresnela.

Zarys historii

Latarnia została zbudowana w 1855r oraz aktywowana w roku następnym. Podstawowym materiałem budowlanym była cegła klinkierowa dostarczona z Bornholmu. Wówczas ten obszar znajdował się pod panowaniem Króla Danii -Fryderyka VII. Pierwotna nazwa tej latarni morskiej brzmiała Röde Klif (Czerwony Klif). Źródłem światła były najnowocześniejsze w tym czasie palniki naftowe. Zostały one zaprezentowane na Paryskiej Wystawie Światowej w 1855 r. 
W 1864 r, Dania przegrała wojnę z przeważającymi siłami koalicji Prus i Austrii. W rezultacie, Królestwo Danii straciło m in. Księstwa Schlezwig oraz Holstein wraz z przyległymi wyspami położonymi u nasady Półwyspu Jutlandzkiego. Wtedy latarnia otrzymała nazwę w niemieckim brzmieniu jako Rotes Kliff. W 1875r zastosowano kilka żeliwnych pierścieni dla wzmocnienia dolnej części konstrukcji wieży. Widoczne są one w załączonej galerii zdjęć. Od 1929r zmieniono źródła światła na elektryczne. Od 1953r latarnia zmieniła kolor elewacji na białą z poprzecznym czarnym pasem w połowie wysokości wieży. W 1975r. nastąpiła zmiana nazwy latarni na „Kampen”. Nazwa pochodzi od pobliskiej, modnej miejscowości turystycznej. Od 1977r latarnia pracuje jako bezzałogowa. W latach 2004-2005 przeprowadzono kompleksową renowację wieży. W roku następnym odbyły się uroczystości, związane ze 150 leciem latarni. Na pamiątkę tego wydarzenia umieszczono herb Króla Danii (Frederic’a VII) wraz z datą zakończenia budowy w 1855r. Można to zobaczyć w załączonej galerii zdjęć.

Komunikacja

 Liczba stałych mieszkańców wyspy wynosi ok 21 tysięcy. W okresie letnim, przebywa tu wielokrotnie więcej turystów i wczasowiczów. Możliwości dotarcia na wyspę zapewniają: lokalny port morski, port lotniczy oraz kolej. Połączenia promem samochodowym i pasażerskim umożliwia  linia do duńskiego portu Havneby. Port lotniczy ma połączenie z Hamburgiem, Frankfurtem, Monachium, Bremą, Norymbergą i Berlinem. Komunikacja kolejowa i samochodowa, w tym przewozy samochodów na platformach kolejowych (nie ma tam drogi kołowej), realizowana jest przez dwutorową linę kolejową usytuowaną na grobli (Hinderburg Damm). Przejazd przez 11 km długości groblę zbudowaną na dnie morskim (ok 10 min), jest również miejscową atrakcją turystyczną.

Umieszczone w galerii zdjęcia , przesłał nam p. Helge Staack z Hamburga. Przedstawiają one sylwetkę latarni oraz jej wnętrze. Lokalizację latarni na wyspie Sylt, widzianą z wysokości 89,5 km ukazano na podstawie mapy Google Earth.

W porcie Bremerhaven 

Ziemowit Sokołowski

 

    Bremerhaven jest dużym miastem i portem, usytuowanym u ujścia rzeki Wezery (Weser) do Zatoki Niemieckiej (Deutsche Bucht). Efektownymi znakami nawigacyjnymi na terenie tego portu są: Klingelturm oraz górna stawa nabieżnika o nazwie Bremerhavener Oberfeuer. 

    Pierwszy z wymienionych świetlnych znaków nawigacyjnych, był aktywny w latach 1900-2011. Jego nazwa „Wieża Dzwonowa” pochodzi stąd, że na elewacji okrągłej ceglanej wieży umieszczony został dzwon mgłowy. Dzwon nadal działa. Emituje 4 dźwięki/10 sekund. Ceglana wieża usytuowana jest po wschodniej stronie wejścia do portu, na północ od śródmieścia Bremerhaven. Ta budowla ma wysokość 15 m. Na 2 poziomach znajdują się pomalowane na biało „fałszywe okna”. Charakterystycznym elementem architektonicznym wieży noszącej również nazwę „Pingelturm”, jest szpiczasty dach zbudowany ponad laterną. Swym kształtem przypomina pikielhaubę -czyli skórzany (później stalowy) hełm używany w przeszłości przez lądową armię pruską i cesarską. Podobne nakrycia głowy, stosowane były również w armiach Szwecji, Portugalii i Norwegii oraz za oceanem w Chile, Meksyku i Kolumbii. Wieża nie jest udostępniona do zwiedzania.

    Stawa Bremerhavener Oberfeuer, znana jest także pod nazwą Bremerhaven Lőschenturm. Ta druga nazwa wywodzi się od Simona Lőschena -bremeńskiego architekta, który zaprojektował tą wieżę. Stawa zbudowana w stylu neogotyckim w 1855 r, swym wyglądem przypomina kościół. Jej wysokość wynosi 37 m nad poziom terenu, natomiast wzniesienie światła nad poziom morza to 34 m. Czas świecenia/zaciemnienia białego światła wynosi 2/2 sekundy. Na zewnątrz górnej części wieży znajduje się okazały żelazny wysięgnik służący dawniej do umieszczania na nim sygnałów sztormowych. W przeszłości latarnicy obsługiwali również pobliską śluzę. W bieżącym roku (2015) ten znak nawigacyjny obchodzi jubileusz 160 lat swego działania. Liczące 108 tys mieszkańców (2012 r) Bremerhaven jest największym niemieckim miastem usytuowanym nad Morzem Północnym. Współpracuje z 6 zagranicznymi miastami. Wśród nich, miastem partnerskim jest również Szczecin.

W załączonej galerii zdjęć nadesłanych przez p. Staacka z Hamburga, pokazany jest widok zewnętrzny Klingelturm oraz wnętrze i sylwetka Bremerhavener Oberfeuer.

Sandhammaren 

Ziemowit Sokołowski

 

    Pan Nils Stenberg, ze Szwecji, przesłal nam interesujący, archiwalny rysunek latarni morskiej Sandhammaren, znajdującej się na podejściu do portu Ystad – od strony wschodniej. Jest to dla nas najbliższa, szwedzka latarnia morska. Usytuowanie latarni ukazane jest na załączonym zdjęciu satelitarnym. Latarnia, oświetlana olejem rzepakowym, została uruchomiona w 1862 r. Elektryfikacja miała miejsce w 1952 r, natomiast automatyzacja w 1976 r. Jest to kratownicowa konstrukcja żeliwna, podobna do znaków nawigacyjnych zbudowanych na torze wodnym Świnoujście – Szczecin. Pasażerowie, korzystający z promów na trasie Świnoujście – Ystad, mogą ją podziwiać naocznie w pełnej krasie. Podmiotem zarządzającym latarnią jest Sjöfartsverket, będący odpowiednikiem Urzędu Morskiego w Polsce.

Grimsby Dock Tower

Ziemowit Sokołowski
 

    W świecie przyrody znane jest zjawisko mimikry polegające na upodobnieniu się zupełnie odmiennych gatunków – stosownie do wymogów wspólnego środowiska naturalnego, w ktorym żyją. Podobne zjawisko występuje również czasem i w technice. 
    Przykladem w tej dziedzinie może być zbudowana w 1852r wysoka, ceglana wieża, wyglądająca jak latarnia morska. Umieszczona jest u wejścia do portu Grimsby pomiędzy 2 śluzami. Grimsby był w owym czasie jednym z najważniejszych portów rybackich w Anglii. W szczytowym okresie, bazowalo tam ponad 500 trawlerów.
    Do budowy wieży o wysokości 309 stóp (94 m), zużyto ponad miliona cegieł. Jest to najwyższa ceglana wieża w hrabstwie Lincolnshire, a zarazem jedna z najwyższych wież w całej Anglii. U szczytu wieży zapalono światło nawigacyjne. Nie takim był jednak, główny cel opisywanej budowli morskiej.
    Wieża przeznaczona zostala głównie do magazynowania energii wody, dla hydraulicznego napędu wrót śluz, oraz 15 żurawi przeładunkowych w jej pobliżu. Na wysokości 200 stóp (61m), umieszczono w niej zbiornik wody o pojemności ok 30 tys. galonów (140 tys. litrów). Spelniała zatem rolę wieży ciśnień aż do czasów, kiedy to do napedu śluz i dźwigów zastosowano ostatecznie napęd elektryczny. Do galerii oraz laterny, umieszczonych na szczycie wieży, prowadzą metalowe, spiralne stopnie, zabezpieczone poręczą i siatką. Zbiornik na wodę został zdemontowany. Roztacza się stamtąd rozlegla panorama miasta i portu. Niestety wieża nie jest udostępniona do zwiedzania przez turystów. Sporadyczne wspinaczki na jej szczyt organizuje miejscowy Rotary Club. Efekt takiej wspinaczki można zobaczyć na yuotube.
    Skutkiem przełowienia, zasoby naturalne Morza Północnego (i innych mórz też) zmniejszyły się drastycznie. Dla upamiętnienia świetności angielskiego rybołówstwa, pozostalo w tym mieście Narodowe Muzeum Tradycji Rybołówstwa, oraz Grimsby Dock Tower. Wieża ma szansę dalszego trwania przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze: pomimo sędziwego wieku 165 lat (2017r), nadal trzyma się krzepko. Po wtóre: koszt jej rozbiórki byłby wyższy niż naklady na jej bieżące utrzymanie. Zatem – niech trwa i cieszy oczy turystów.
    Widok wieży zawdzięczamy p. Andzejowi Borowcowi – dyrektorowi Urzędu Morskiego w Szczecinie. Natomiast usytuowanie miasta Grimsby, oraz wieży w porcie, zamieszczone w poniższej galerii oglądamy dzięki Google Earth..