Svatonossky Majak

Ziemowit Sokołowski.

Svatonossky Majak
68º08’01”N 39°46’02”E
Morze Barentsa/Morze Białe.

Usytuowanie

Ta latarnia morska zasługuje na uwagę z kilku względów. Usytuowana jest za kołem podbiegunowym, w północnej części Półwyspu Kolskiego, otoczonego wodami Morza Białego i Morza Barentsa. Od końca sierpnia do połowy maja Morze Białe jest pokryte lodem. Znacznie łagodniejsze warunki lodowe występują na Morzu Barentsa. Półwysep ma powierzchnię równą w przybliżeniu 1/3 obszaru Polski. W akwenie Morza Białego znajdują się porty Archangielsk, Biełomorsk, i Siewierodwińsk. Arktyka rosyjska jest obszarem bardzo zmilitaryzowanym, zwłaszcza w dziedzinie broni atomowej. Ponadto w portach Półwyspu Kolskiego cumuje wiele przeznaczonych do złomowania okrętów z napędem nuklearnym. Nie brakuje tam również wielu innych odpadów promieniotwórczych. Około 100 świetlnych znaków nawigacyjnych zasilanych jest z mini reaktorów typu RTG. Niemało z nich jest w złym stanie technicznym. W przeciwieństwie do przyległych obszarów Norwegii, Szwecji i Finlandii cały ten obszar jest mocno zdegradowany.

Latarnia morska Święty Nos.

Latarnia została zbudowana na niewielkim przylądku (ok 35 km²) wysuniętym w Morze Barentsa z z NE części Półwyspu Kolskiego. Nazwa latarni wywodzi się od przylądka Svyatoy Nos. W odległości ok 291 km w kierunku 295°, znajduje się Murmańsk. Jest to najstarsza aktywna latarnia morska w Arktyce. Została zbudowana w 1863 r. W 1872 r zainstalowano tam parowy sygnał mgłowy.. Jest to ośmiokątna drewniana wieża z laterną i galerią wokół niej. Wysokość wieży wynosi 22 m npt. Niedawno odrestaurowana wieża ma barwę brzoskwiniową. Soczewka Fresnela zainstalowana w 1890 r nadal jest w użyciu. Wzniesienie światła nawigacyjnego wynosi 94 m npm. Charakterystyka światła: 2 białe błyski/15 s. Zasięg 22 mile morskie (40,7 km.)

Na samym początku w skład obsługi latarni wchodził główny latarnik oraz 6 jego pomocników. Poza obsługą latarni do ich obowiązków należał serwis meteorologiczny i sygnalizacja morska.
Latarnia została wprawdzie zbudowana na stałym lądzie, lecz w bardzo surowym klimacie i znacznym oddaleniu od osiedli ludzkich.. Służba na tym obiekcie nawigacyjnym należała do najtrudniejszych. W ciągu 2 pierwszych zim kilku latarników zmarło skutkiem szkorbutu. Była to plaga wynikająca z braku witamin W okresie późniejszym opanowano ten problem.

Wyjątkową postacią był Jewłampij Bagriecow (główny latarnik). Od początku XX wieku stopniowo pogarszał mu się wzrok. Do tego stopnia, że w końcu nie widział nawet knotów lamp. Jednak dzięki wieloletniej służbie znał na pamięć każdy zakątek latarni i znajdujących się tam urządzeń. W ich bezpośredniej obsłudze wyręczała go żona, również zatrudniona na latarni. Jewłampij Bagriecow był mimo wszystko zdeterminowany, aby nadal pozostawać w czynnej służbie. Ówczesna administracja oznakowania nawigacyjnego Morza Białego, w uznaniu dotychczasowych zasług, przydzieliła mu dodatkowego latarnika. I chwała jej za to. Szczegółowa inspekcja latarni przeprowadzona w 1913 r. przez kontradmirała Buchtiejewa przysłanego z z St. Petersburga, potwierdziła perfekcyjną pracę zatrudnionych tam latarników. Kontradmirał uznał, że głównemu latarnikowi należy się kolejna nagroda. W swym raporcie zawarł następujące stwierdzenie: „Bagriecow, choć niewidomy, tak bardzo zżył się latarnią, że jest wyczulony na jej działanie, jakby to był jego własny organizm”. Niewidomy latarnik pełnił swą służbę aż do początków Rewolucji Październikowej. Później jego syn został głównym latarnikiem. Natomiast ostatni główny latarnik Michaił Iwanowicz Gorbunow pełnił na niej służbę przez 36 lat, aż do automatyzacji w2002 r. Święty Nos jest traktowany jako narodowy historyczny monument od 2012 r. Przybrzeżne obszary rosyjskiej Arktyki są objęte ścisłą tajemnicą ze względów militarnych – to oczywiste.

Dodatkową dla mnie tajemnicą jest nazwa przylądka oraz samej latarni: „Święty Nos”. Nos jest niewątpliwie pożytecznym organem powonienia i oddychania. Ale żeby uznać go świętym?. To chyba przesada. Dla pociechy, w tym obszarze znajduje się inna aktywna latarnia morska o swojskiej nazwie „Korowiy Nos” (Krowi Nos). Nie sądzę wprawdzie, aby te pożyteczne zwierzęta czuły się dobrze w tak nieprzyjaznym klimacie, ale w miarę jego ocieplenia – kto wie. Może oprócz radioaktywnego mleka, będą jeszcze świeciły. To może się podobać!. No cóż: co kraj to obyczaj. Proszę wybaczyć „czarny humor”. Tak czy inaczej, wciąż aktywna latarnia morska „Święty Nos”, cieszy oczy swą zgrabną sylwetką. I niech tak, już pozostanie. Wyrazem pamięci o tym interesującym obiekcie nawigacyjnym jest również znaczek pocztowy, umieszczony poniżej.

Alcatraz

Ziemowit Sokołowski.

Latarnie morskie w Ameryce i na Morzu Śródziemnym.

Pani Monika ze Szczecina, była uprzejma przesłać nam nieco zdjęć latarń morskich i innych świetlnych znaków nawigacyjnych, które znalazły się na trasie jej turystycznych wędrówek. Są wprawdzie odległe od siebie, tym niemniej interesujące z różnych powodów.

Alcatraz Lighthouse.
37º49’34,5”N 122º25’19,8”W


Nazwa wyspy wywodzi się z języka hiszpańskiego. „Isla de los Alcatraces” oznacza Wyspę Głuptaków .Jaja tych morskich ptaków stanowiły ważne uzupełnienie diety miejscowych Indian przed przybyciem Hiszpanów w 1775 r. Wówczas to Juan de Ayala (oficer marynarki wojennej) zbadał Zatokę San Francisco. Wyspa jest niewielka. Jej powierzchnia wynosi ok 8 ha, natomiast obwód ok 1,25 km.
Lighthouse Alcatraz jest pierwszą latarnią morska USA, zbudowaną na zachodnim wybrzeżu. Wzniesiono ją w Zatoce San Francisco na wyspie o tej samej nazwie, odległej od stałego lądu o ok. 1,6 km. Pierwsza latarnia morska w tym miejscu została wzniesiona już w 1854 r. Była zarazem cytadelą i więzieniem wojskowym. Po trzęsieniu ziemi w 1906 r. jej konstrukcja została naruszona. W latach 1909-1912 tuż obok zbudowano więzienie federalne. Strażnicy strzegący całodobowo swych „podopiecznych” z wysoko położonych wartowni, zazwyczaj jako pierwsi dostrzegali mgłę nadciągającą nad Zatokę Kalifornijską. Wówczas telefonicznie powiadamiali o tym latarników, ci zaś bezzwłocznie uruchomiali sygnały mgłowe. Była to chyba jedyna współpraca tego rodzaju. Więzienie stanowe stało się sceną kilku spektakularnych ucieczek, co dostarczyło tematu dla filmów akcji. To już jednak całkiem odmienna historia.

W okresie 1853-1963 r. głównymi latarnikami było 15 osób. Frederick Arthur Harrington był tam zatrudniony w latach 1919-1938. Pracował na tym stanowisku niemal 20 lat, aż do śmierci.

W 1909 r została zbudowana druga (obecna) , żelbetowa wieża (na południe od pierwotnej). Ma kształt ośmiokątny, zwężający się ku górze. Czarna laterna otoczona jest balkonem. Jej wysokość wynosi 26 m npt. Aktualnie wzniesienie światła 65 m npm. Zasięg światła 22 mile morskie (41 km). Jest to białe światło błyskowe w okresie 5 s. Latarnia posiadała również sygnały mgłowe. W pobliżu wieży zbudowano mieszkania dla 3 latarników i ich rodzin. W 1963 r latarnia została zautomatyzowane. W tym samym roku zostało zlikwidowane więzienie federalne, sąsiadujące z latarnią. Jego pozostałości są widoczne na załączonych zdjęciach. W 1970 r pożar zniszczył kilka budynków na wyspie, latarnia jednak ocalała. Od 2002 r. można ją zwiedzać.

Światła nawigacyjne na Maderze.

Pani Monika przesłała ponadto serię interesujących zdjęć oraz filmik z Madery. Opis i zdjęcia wybranych znaków nawigacyjnych aktywnych na tej wyspie, zawarty został uprzednio w zakładce Camara de Lobos, Madera. W tym miejscu ukazane jest nieco odmienne spojrzenie Pani Moniki na uroki tej niezwykłej wyspy. Również architektura ukazanych znaków nawigacyjnych, dobrze wpisuje się na to co już stworzyła sama natura. Uprzejmie dziękujemy za nadesłane zdjęcia.

Zatoka Pucka

Ziemowit Sokołowski.

Górna stawa nabieżnika Kuźnica.
54°44’6” N 18°34’52” E

Pan Marek Wrodarczyk przesłał nam interesujące zdjęcie wykonane nocą, a dotyczące górnej świetlnej stawy (wieży) nabieżnika prowadzącego z Zatoki Puckiej do portu w Kuźnicy. Jest to najwęższy fragment Półwyspu Helskiego. Tory linii kolejowej zbudowane wzdłuż półwyspu, najbardziej zbliżają się tam do brzegu bałtyckiego.

Zachodnia część akwenu Zatoki Puckiej (Zalew Pucki) odznacza się niewielkimi głębokościami naturalnymi (śr 3,13 m), natomiast podejściowy tor wodny do Kuźnicy oznakowany nabieżnikiem i pławami ma 3,5 m głębokości. Podobne głębokości występują wewnątrz basenu portowego osłoniętego 2 falochronami. Górna stawa widoczna na zdjęciu jest konstrukcją kratownicową. Znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie tutejszego kościoła. Wzniesienie światła nawigacyjnego wynosi 17,3 m npm. Zasięg to 3 mile morskie (5,5 km).


Druga (niższa) stawa znajduje się bliżej brzegu Zatoki Puckiej. Wzniesienie światła na tej wieży wynosi 14.2 m npm. Jego zasięg jest taki sam jak na stawie wyższej. Obydwie stawy emitują światło stałe – czerwone i wyznaczają kierunek 339°. Modernizacja kuźnickiej infrastruktury portowej przy udziale funduszy europejskich, została zakończona w 2012 r.

Camara de Lobos, Madera

Farol de Cāmara de Lobos.
Portugalia-Wyspa Madera.
32º33′ N 17º0,4’W

W trakcie zwiedzania pięknej Madery, p. Marianna napotkała na interesująco położoną, niewielką latarnię morską. Znajduje się ona w południowej części wyspy, około 8 kilometrów na zachód od miasta Funchal -stolicy Madery. Latarnia usytuowana jest po zachodniej stronie wejścia do niewielkiego portu Camara de Lobos. Załączone mapy, ukazują to położenie.


Wyspa jest odległa o ok 660 km od Afryki (Maroko), oraz ok. 880 km od Europy (Portugalia).


Sama latarnia jest niewielka, nie posiada nawet laterny. Światło nawigacyjne zamocowane jest do krótkiego masztu na płaskim dachu niewielkiego (o 5 m. wysokości) budynku. Szczyt budynku otoczony jest balustradą. Ponieważ budynek zbudowano na wulkanicznym wzgórzu, wzniesienie czerwonego światła nawigacyjnego jest znacznie większe i wynosi 23 m npm. Charakterystyka światła -okres 6 s: świecenie 2 s. przerwa 4 s.
Port w którym cumują i kotwiczą niewielkie statki rybackie oraz turystyczne, jest prawdopodobnie zatoką do której zawinął w 1419 r po raz pierwszy Joāo Zarco- portugalski odkrywca tej wyspy.
Latarnia została aktywowana w 1937 r. Wejście z poziomu ulicy do budynku latarni prowadzi przez zabudowaną bramę (obecnie zamkniętą), oraz zewnętrzne schody zabezpieczone murowanym parapetem. Obecnie wstęp na latarnię nie jest możliwy.
O ile sama latarnia jest raczej skromnym obiektem nawigacyjnym, to jej otoczenie w postaci klifowych brzegów oraz zabudowy portowej i pobliskiego miasta, z pewnością zasługują na uwagę. Ilustracjami powyższego są załączone fotografie, za które Autorce serdecznie dziękujemy.

Latarnik 2023

Jesteśmy kontynuatorem Rajdu LATARNIKA, Imprezy te wcześniej realizowane były przez Klub Sportowy Uznam Świnoujście w latach ubiegłych na terenie wysp Wolin i Uznam.

W pierwszej edycji na terenie gmin Stepnica, Goleniów, Przybiernów  przewidziane są trzy kategorie rowerowe i dwie piesze na różnych dystansach i liczbie punktów kontrolnych.

Prosimy o propagacje materiałów na Państwa stronach

W załączeniu plakat,
Goleniowska Kompania Rowerowa
LEGIONY ULICY
Komandor
Adam Gulbinowicz

LIghthouse Dornbusch Germany, Colored in UKR-Flag-Colors

Pan Stefan Hemmers przesłał nam zdjęcia iluminowanej w barwach flagi Ukrainy latarni morskiej Dornbusch.

Iluminacja powstała w związku I-szą rocznicą najazdu Rosji na naszych wschodnich sąsiadów.

Za nadesłane zdjęcia uprzejmie dziękujemy.

Szacowna jubilatka

We wrześniu 2022 r wielce zasłużona dla bezpieczeństwa żeglugi na południowym Bałtyku latarnia morska Rozewie, obchodziła 200 lecie swej aktywności. Z tej okazji Towarzystwo Przyjaciół Narodowego Muzeum Morskiego z siedzibą w Gdańsku, zorganizowało uroczyste obchody dotyczące tej okrągłej rocznicy. Więcej na ten interesujący temat, można znaleźć na portalu internetowym tej szacownej instytucji.
Przy tej okazji, przy współuczestnictwie Urzędu Morskiego w Gdyni, wykonano piękny jubileuszowy medal.
W tym miejscu godzi się przypomnieć historię „Rozewskiej Blizy”, autorstwa p. Apoloniusza Łysejki. Spośród wielu interesujących publikacji wydanych staraniem Towarzystwa Przyjaciół Narodowego Muzeum Morskiego, należy wyróżnić książkę dotyczącą wspomnień o p. Leonie Wzorku – pierwszym polskim latarniku w rozewskiej latarni morskiej. Jej autorką jest p. Joanna Wzorek Głowacka, będąca prawnuczką sławnego latarnika.
Ze strony Stowarzyszenia Miłośników Latarń Morskich, życzymy Szanownej Jubilatce dalszych stuleci niezawodnego trwania, ku satysfakcji tych wszystkich -dla których tradycje morskie mają nieprzemijającą wartość.

Ziemowit Sokołowski.

Malta, Sycylia oraz Kreta

Pani Monika Gajdamowicz ze Szczecina przesłała nam interesujące zdjęcia ze swego pobytu na Malcie i Sycylii, jak również trochę refleksji odnośnie zwiedzanych miejsc. Dzięki temu możemy wzbogacić naszą wiedzę co do atrakcyjności i dostępności obszarów na których zbudowano ukazane latarnie morskie. A oto co napisała Pani Monika:

Latarnie na Malcie znajdują się blisko turystycznych miejsc i są łatwo dostępne. Niektóre z nich umiejscowione są w centrum Valetty a inne są delikatnie oddalone od mniejszych miejscowości jak latarnia Delimara, jednak dotarcie do nich nie stanowi problemu. Do latarnii Delimara dotarliśmy podczas spaceru wśród klifów z miejscowości Marsaskala do Marsaxlokk. Podczas pobytu na wyspie, można zatrzymać się w latarnii Delimara, która oferuje noclegi dla turystów. Myślę, że jest to idealne rozwiązanie dla miłośników latarń jak i pięknych widoków. Poniżej przesyłam link do oferty z portalu abnb.

https://abnb.me/66njzocdnwb

Na Sycylii udało nam się znaleźć tylko jedną latarnię, która była dość mocno oddalona od centrum Katanii, w mało turystycznym dla naszego oka miejscu, mimo że trasa prowadziła w stronę plaży…niezwykle zaniedbanej pełnej śmieci, sama trasa również ciągnęła się wzdłuż drogi trzypasmowej o bardzo wąskim chodniku, co myślę że może zniechęcić turystów.

Osobiście latarnie na Malcie zrobiły na mnie większe wrażenie, ze względu na ich położenie w uroczej okolicy.

Zdjęcia z Krety zostały wykonane przez Panią Aleksandrę Gajdamowicz, również szczeciniankę.


Obydwu Paniom serdecznie dziękujemy, zachęcając równocześnie do dalszego zwiedzania latarń morskich, bez względu na to- w jakiej części świata się znajdują.

Latarnie na Majorce i Dragonerze. Morze Śródziemne.

Pan Jakub Rajchowiak przysłał nam szereg interesujących zdjęć odwiedzonych przez siebie latarń morskich, wraz z otaczającą urzekającą je śródziemnomorską przyrodą.

Za nadesłane fotografie uprzejmie dziękujemy.

Obydwie wyspy należą do Hiszpanii i wchodzą w skład Archipelagu Balearów, składającego się z 5 wysp. W języku hiszpańskim wyraz Majorca oznacza w tym przypadku Wyspę Większą, a Dragonera to Wyspa Smocza.

Ogółem na Majorce (pow. 3,6 tys. km²) znajduje się 14 latarń morskich oraz 2 na Dragonerze – niewielkiej (2,88 km²) bezludnej wysepce usytuowanej blisko zachodniego wybrzeża Majorki.

Wysokość wież latarnianych na Majorce wynosi 6-38 m npt. Natomiast wzniesienia ich świateł nawigacyjnych są bardziej zróżnicowane 22-210 m npm. Zasięgi świateł nawigacyjnych wynoszą od 10 mil morskich (18,5 km) do 24 mil morskich (44,4 km). Większość z tych latarń została zbudowana w latach 60. XIX stulecia.

Na Dragonerze jedna z 2 latarń (zbudowana w 1852r) jest nieczynna. Wzniesienie jej światła wynosiło 363 m npm. Skutkiem tego było ono przysłaniane przez chmury i mgły. W jej zastępstwie zbudowano w 1910 r latarnię Llebeig o wysokości wieży 15 m npt. i wzniesieniu światła 67 m npm. Na tej wysepce istnieje park narodowy.

Na ukazanych zdjęciach z Majorki zwracają uwagę następujące latarnie morskie:

Far del cap Gros znajdująca się na podejściu do portu Soller: budowa i przebudowy w latach 1859, 1963, 1971. Wysokość wieży 22 m npt. Wzniesienie światła 120 m npm. Światło nawigacyjne: 3 błyski/15sekund.
Zasięg 19 mil morskich (35,2 km).
Latarni nie można zwiedzać.

Far de Formentor: zbudowana w 1863 r. Wysokość wieży 21 m npt. Wzniesienie światła nawigacyjnego 210 m npm. Zasięg 24 mile morskie (44 km)., 4 błyski/30 sekund. Latarni nie można zwiedzać.

Far de Tramuntana znajdująca się na północnym krańcu wyspy Dragonera

Opisane skrótowo latarnie morskie wraz z ich pięknym otoczeniem przyrodniczym, można zobaczyć na załączonych zdjęciach autorstwa p. Jakuba Rajchowiaka. Mamy również nadzieję, że zechce się z nami podzielić wrażeniami z pobytu na Majorce.

Saida Light

Ziemowit Sokołowski.

Pan Marian Falco przesłał nam zdjęcia latarni morskiej znajdującej się w Libanie, u wschodnich krańców Morza Śródziemnego. Usytuowanie tej latarni: 33º34’N, 35º22’E. Ta nieaktywna już latarnia morska została zbudowana prawdopodobnie ok. 1930r. W czasie swej aktywności światło nawigacyjne (1 czerwony błysk/3 sek.) było umieszczone na poziomie 10 m npm. Sama wieża zbudowana na betonowym kwadratowym fundamencie liczy 6 m nad poziom terenu.
Latarnia została zbudowana na południowym brzegu niewielkiej skalistej wysepki Az Zirach, na podejściu do portu Saida (Sydon). Saida była dawnym portem Fenicjan. Fenicjanie byli wybitnymi kupcami i żeglarzami w starożytności. Ich nadmorskie kolonie otaczały wybrzeża Morza Śródziemnego.
Pomalowana w białe i pomarańczowe pasy wieża znajduje się w pobliżu ruin zamku zbudowanego w 1228 r przez krzyżowców. Zamek o nazwie Chateau de la Mer powstał z woli św. Ludwika -króla Francji.
Sama latarnia nie jest udostępniona do zwiedzania. Natomiast wysepkę Az Zirach oraz pobliskie kontynentalne wybrzeże są godne uwagi. Chociażby tylko dla tego, że stanowiły one kolebkę słynnego żeglarskiego ludu w starożytności.
Za nadesłane zdjęcia uprzejmie dziękujemy.